ตั้งแต่ออกมาทำอาชีพนักเย็บสมุด ช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ที่เกิดความประหวั่นพรั่นพรึงเข้ามาในความรู้สึก อาจจะไม่ได้เป็นความหวาดกลัว ท้อแท้ หรือท้อถอย แต่เป็นความหวาดหวั่น หวาดหวั่นไม่น้อยไปกว่าที่หลายๆ คนหวาดหวั่นในตอนนี้
ผู้คนบางตา นักท่องเที่ยวหดหาย กำลังซื้อในประเทศลดน้อย ผมนั่งจ้องมองชั้นวางสมุดด้วยความรู้สึกหลากอารมณ์ บางเวลาพลันคิดไปว่า เรามองมันเป็นธุรกิจมากไปหรือเปล่า เรากังวลกับยอดขายไปทำไมกันนะ
ครั้นแล้ว เมื่อได้นั่งลงและคุยกับตัวเองเงียบๆ ผมได้คำตอบ ณ เวลานี้ว่า จริงๆ แล้วการที่เราต้องการขายของให้ได้นั้น มันไม่ใช่เพียงเงินทอง มากไปกว่านั้น มันทำให้เราสามารถทำสิ่งนี้ต่อไปได้ ใช้ชีวิตแบบนี้ได้อีก ชีวิตที่เรารักและเราได้ออกแบบไว้
เราจึงพยายามหาหนทางเพื่อพาตัวเองออกจากวิกฤตินี้ และหากสองมือของเราได้ฉุดดึงใครไปด้วยได้ นั้นยิ่งน่ายินดียิ่งกว่า
เชียงใหม่ฉ่ำฝนบางเวลา บางคราก็แดดจ้าจนร้อนอ้าว ร้านสมุดทำมือเล็กๆ ในโครงการบ้านข้างวัดยังคงอยู่ ทำหน้าที่ถักร้อยหน้ากระดาษให้เป็นเล่ม รอคอยให้คุณมาแต่งเติมเรื่องราว เขียนบางช่วงเวลาที่ปวดร้าวและสุกสกาวของชีวิต
รออยู่ตรงนี้เสมอ ยินดีที่ได้พบทุกคนครับ
โน้ต
