เธอผู้แสนดี
ลมหนาวหมดแล้ว ลมแล้งผลิดอก ลมร้อนโบกโบย ไม้ใหญ่น้อยผลัดใบ ฤดูกาลถึงคราวเปลี่ยน จากนี้พายุก็จะมาเยือนพร้อมอากาศร้อนอ้าว เชียงใหม่ยังมีวิถีของมันเช่นเดิม แม้หลายๆอย่างเปลี่ยนไปบ้างแต่ก็ยังมีเสน่ห์รัญจวนเสมอ เช่นเธอ
สมุดของเธอคงไม่รอดพายุ คงโดนฝนสาด ไม่หรอก ฉันไม่ให้เป็นแบบนั้นหรอก ฉันกำลังสร้างบ้านใหม่ให้สมุด ฉันทุ่มกำลังสุดตัว เพื่อรักษามันไว้ ฉันคงไม่ต้องบอกว่ารักแค่ไหน เธอด้วย
กลับมาเยือนอีกนะ ฉันเตรียมเก้าอี้ม้านั่งไว้รอ สมุดก็รอเธอเช่นกัน ยังไม่ลืมใช่ไหม ที่ฉันเคยบอกว่า สมุดก็เป็นเพียงกระดาษ มันจะสมบูรณ์ต่อเมื่อเธอบันทึกเรื่องราวลงไป
เมื่อเธออ่าน เธอกำลังอ่านหัวใจของคนเขียน แต่เมื่อเธอเขียน เธอกำลังอ่านหัวใจของตัวเอง
แล้วพบกันนะ
