แม้จะดูช่างฝัน แต่มันคือสิ่งที่รู้สึก – ในห้วงเวลาสามปีมานี้ ผมพบตัวเองอยู่บนถนนที่ปูด้วยกระดาษ และพบความสามารถของตัวเองในการเย็บร้อยกระดาษเหล่านั้นเป็นรูปเล่ม ในฐานะนักอ่าน – นักหัดเขียน นี่เป็นเหมือนพรบันดาลจากใครสักคนที่ฝากมากระซิบบอก การสร้างสรรค์สมุดบันทึกได้ด้วยมือตัวเองนั้นทำให้สุขใจ การเขียนบันทึกลงในสมุดของตัวเองนั้นทำให้รู้สึกเติมเต็ม การส่งต่อสมุดเหล่านั้นสู่ผู้คนนำมาซึ่งความปีติ ทั้งยังเลี้ยงชีพได้อย่างน่าอัศจรรย์
จากค่ำคืนที่แสนธรรมดา นำพา Note a Book มาไกลจากจุดเริ่มพอสมควร วันหนึ่งผมพบว่าตัวเองกำลังจำเจอยู่กับการเวียนวน ผมยังเย็บสมุดเช่นเดิม แต่ความสุขต่างไปจากวันแรกนั้น โชคดีที่มิใช่ความทุกข์เข้ามาเกาะกุม เป็นเพียงความเบื่อหน่ายบ้างบางครา ผมอ่านเรื่องราวของหลายคนที่บอกว่า เมื่อคุณได้ทำในสิ่งที่รักคุณจะไม่เบื่อและสนุกกับมันเสมอ โชคดีเหลือเกินที่เขาเป็นแบบนั้น แต่ผมไม่ ผมธรรมดากว่านั้น ผมมีความเบื่อ มีความเกียจคร้าน แต่ยังดีที่ไม่มีทุกข์
การจัดการกับความฝันที่เกิดขึ้นจริงไม่ง่ายเหมือนที่คิด ผมมองหาความสนุกให้กับตัวเอง ส่วนความสุขผมไม่หา เพราะมันจะเกิดขึ้นเองเมื่อหลายอย่างที่ดีกอรปกันขึ้น มองหาสิ่งไกลตัว และคาดว่ามันน่าจะนำพาความสนุกมาสู่ชีวิตได้ มองหาสิ่งใกล้ตัวเพื่อนำพารูปแบบใหม่ๆ มาสู่งานที่รัก ทดลองทำบางอย่างและพบความล้มเหลวเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งก็คือความธรรมดาอีกเช่นกัน ความสำเร็จนั้นเป็นหนึ่งเดียวที่เปล่งประกายท่ามกลางซากปรักหักพังนับร้อยนับพัน
เช่นเดียวกับตอนเริ่มแรก – ในคืนปรกติ ผมพบตัวเองทดลองบนโต๊ะเย็บสมุด จมอยู่ในความสนุกของแผ่นกระดาษ เข็ม เชือก กาว และผืนหนัง ทำสิ่งที่ใจคิดมานานแต่ไม่เคยทำสำเร็จ ทว่าในคืนธรรมดาๆ นั้น ผมได้ทำสมุดบันทึกรุ่นที่แสนภูมิใจออกมา เป็นสมุดที่ผมรู้สึกรักมัน รักเหมือนตกหลุมรัก เอามือบรรจงลูบและสูดกลิ่นเก่าๆ ของกระดาษ ตั้งใจทำงานด้วยความพิถีพิถัน ไม่พบความเบื่อหน่าย และสิ่งที่ดีกว่าการได้สมุดรุ่นใหม่ คือการได้สัมผัสว่า ความสุขได้โอบกอดผมไว้
เป็นความสุขที่ไม่ได้ค้นหา แต่เดินทางมาเพื่อพบเจอกัน และผมได้รับพลังอย่างล้นเหลือจากความปีติในหัวใจตัวเอง สิ่งเหล่านี้สำคัญมากสำหรับการเดินทาง มันคือเชื้อเพลิงอย่างดีที่ขับเคลื่อนผมให้ไปต่อบนเส้นทางนี้ได้
สุดท้ายอยากฝากข้อความสักนิดถึงเพื่อนฝูงที่กำลังรู้สึกจำเจกับสภาวะที่เป็นอยู่ การจัดการสำหรับผมคือการทดลอง การเดินทาง และการจินตนาการ เราต้องตัดข้อจำกัดบางข้อออกไปก่อน เพื่อที่จะจินตนาการถึงความเป็นไปได้ที่ซ่อนอยู่ ทดลองทำจนกว่าความล้มเหลวจะขอยอมแพ้ และออกเดินทางเสียบ้าง เพราะการเดินทางจะเปิดมุมมองให้แก่ชีวิตเสมอ และจงไปอย่างผู้ฟัง ฟังผู้อื่น ฟังเสียงธรรมชาติ ฟังบริบท แต่เมื่อตัดสินใจ จงฟังเสียงใจตัวเอง
และแม้จะดูช่างฝัน แต่มันคือสิ่งที่รู้สึก
และหลายครั้งความรู้สึกเหล่านี้ คือพลังขับเคลื่อนให้ไปต่อได้
โน้ต
11 มิถุนายน 2562