บนห้วงเวลาหน่ายเปลี่ยว เข็มวินาทีหมุนวนและเทียวทบหลายรอบ รอบข้างยังคงเช่นเดิม ความสงบนิ่งหมายถึงความหวาดระแวงระคนทุกข์ในแววตานักเย็บสมุด เขาหวาดหวั่นแต่แกล้งแข็งแรงอยู่ในวาจา โผงผางก้าวร้าวและบางครั้งหยาบ สบถ เขาดึงความเป็นชายสู่ตัวเองแบบนั้น แต่ไม่เคยเอาชนะเงียบงันในบริบท หัวใจเขาอึกทึกเปลี่ยวปวดร้าวสั่นไหวระคนกันไปในรอยห่างแต่ละนาที
…ในระยะห่างหว่างลมหายใจเข้าออก เขาเพริศไปกับความคิดมากมาย จับใจความไม่ได้แม้เพียงวลี
แล้วเธอก็ปรากฎกายขึ้นมาภายใต้หน้ากากผ้า ร้านของเขามีชีวิตขึ้นอีกครั้งแล้วสินะ นักเย็บสมุดร้องเรียกคำทักทายก่อนเธอจะส่ายหน้าว่าไม่รู้ความ เธอเป็นคนต่างแดนด้าว มาจากที่อันไกลถึงคาบสมุทรเกาหลี ทว่าใช้ชีวิตบนผืนแผ่นดินไทยมาร่วมสองปี และนี่คือเชียงใหม่ครั้งแรก ร้านสมุดของเขาคือจุดหมายหนึ่ง
คำแนะนำจากเพื่อนและบางบทความบนโลกออนไลน์ผลักเธอมาที่นี่ ใครบางคนเขียนและเล่าเรื่องราวของเขาและร้าน และเธอปรารถนาจะมาเยือนสักครา และช่างเป็นเวลาที่เหมาะดีเหลือเกิน นักเย็บสมุดต้องการกำลังใจ เขากำลังอ่อนแรงปลกเปลี้ยและเปล่าเปลี่ยว การมาถึงของเธอได้ชุบชูหัวใจได้เป็นอย่างดี เพียงผ่านนาทีแรกของสนทนา
อีกมากมายหลายถ้อยคำจากนั้นพรูพรั่งออกมาจากเขาและเธอ เป็นเวลาที่เข็มนาฬิกาเดินทางอย่างมีความหมาย เรื่องราวของสมุดและหลายสิ่งในชีวิตถูกแลกเปลี่ยน เขาเพริศไปกับอารมณ์สุนทรีย์ และพรั่งพรูถ้อยคำมากมายทั้งที่ต่างภาษา บนความยาวและนานนั้น ทุกถ้อยคำล้วนเป็นใจความสำคัญในวงเล็บว่า แม้แต่วลีใดๆ
…ในระยะห่างหว่างลมหายเข้าออก เขาเพริศไปกับความคิดมากมาย จนลืมอากาศธาตุที่ใช้หายใจไปชั่วขณะ
ดนตรีถูกร่ำร้องขึ้นในมุมเล็กๆ ในห้องหับอันอ่อนโยนนั้น ก่อนนำพาเธอและเขาก้าวออกสู่ด้านนอกพร้อมเสียงแห่งสุนทรียะ และหากใครสักคนผ่านมาฟังสำเนียงแห่งเขาและเธอ เขาคงอภัยแด่บางโน้ตที่พลาดผิด เพราะความสุขนั้นได้จรุงใจให้ชื่นบานและกลบมิดความอ่อนด้อย ให้น้อยค่าลงไปเสียในนาทีนั้น
และเราจะปรุงแต่งสิ่งใดนั้นก็ย่อมทำได้ แต่จะปรุงแต่งความจริงนั้นหาทำได้ไม่
ความจริงที่ว่าความเหงาเปลี่ยวเกาะกุมจิตใจ ความจริงที่ว่าเธอมาแกะแงะมันออก ความจริงที่ว่าช่วงเวลาได้บันดาลสุข และความจริงที่ว่าเธอต้องจากไป
สมุดเล่มเล็กที่เธอเลือกกลายเป็นความทรงจำตั้งแต่ยังไม่ได้เขียน และแม้เป็นสมุดของเธอ เธอก็ยินดีให้เขาเขียนมันคนแรก มันเป็นลายมือที่เขาตั้งใจเขียนช้าๆ และให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็กระหวัดบ้างเพื่อคงไว้ซึ่งความเป็นตัวตน นักเย็บสมุดฝากพวงกุญแจเล็กๆ ซึ่งสลักชื่อเธอไว้ให้เป็นที่ระลึก และยามใดที่เธอหันมองมา อาจย้อนได้ในความทรงจำว่า ครั้งหนึ่งเคยใช้เวลาร่วมกัน
…เธอปฏิเสธที่จะห้อยไว้ที่กระเป๋าหลัง หวั่นเกรงว่าฟ้าที่ฉ่ำฝนจะราดรดมันเปียกปอน
ฉากลาอันเรียบง่ายเกิดขึ้นในไม่กี่นาทีจากนั้น เธอออกเดินทางและมุ่งไปตามใจปรารถนา นักเย็บสมุดยืนมองเธอเดินจากไป แปลกที่หัวใจไม่เศร้าสร้อย แต่กลับอิ่มเอิบ ในห้วงเวลาอันเปลี่ยวและหัวใจแห้งแล้ง เธอมาเติมให้ความสุขนั้นอิ่ม จนเอ่อมาท่วมท้น ความปีติซ่านเข้ามาจนรู้สึกได้ เขาโสมนัสจนกลบความปวดร้าวของคืนวานและหลายๆ คืนก่อนหน้านั้นด้วย
…และในระยะห่างหว่างลมหายใจเข้าออก เขาเก็บกระทั่งเศษลมของเธอไว้ หมายจะได้พบเธออีกครั้ง เมื่อความปรกติพัดหวนมา
#ยูจิน #noteabook
